Volcanes y playas (y un poco de fiesta)!

Holaatjes allemaal,

Hier dan alweer mijn laatste blog! Ongelofelijk hoe snel de tijd is gegaan! 
Voordat ik aan mijn verhaal begin: super bedankt voor jullie reacties! Vond ik erg leuk om te lezen! Ik was af en toe een beetje bang dat mijn verhalen te lang waren, maar zodra ik eenmaal begon was er zoveel te vertellen dat inkorten gewoon heel moeilijk was!
Dus laten we eens kijken wat ik er dit keer van maak ;) 

Isla de Ometepe 
Na mijn verblijf in het mooie Granada ging ik naar Isla (eiland) de Ometepe. Om daar te komen moest ik vanaf Granada de chicken-bus (die Amerikaanse schoolbussen die altijd overvol zitten) pakken naar San Jorge, waar vandaan ik met de boot naar Ometepe kon. Toen ik aankwam in de haven en zag met welke boot we zouden gaan kreeg ik het behoorlijk benauwd en heb ik meteen een anti -zeeziek pilletje gepakt! Zie foto voor de boot. Beneden in de boot moesten we zitten dus ik koos links een plekje. Na een tijdje varen kwam er water vanuit de linkerkant de boot binnen (heel geruststellend inderdaad..), want de boot schommelde als een malle en klotste op en neer op het water. Een paar druppels vind ik niet erg, maar ik kreeg serieus een halve douche over mij heen. Toen ben ik dus maar opgestaan om een ander plekje te zoeken en gelukkig was er een Amerikaans meisje die haar tas aan de kant schoof als gebaar van: kom maar naast mij zitten. Na een uur varen kwamen we aan in Ometepe, godzijdank! Ik was niet echt zeeziek geworden, maar het boottochtje had ook niet veel langer moeten duren. Eenmaal aan land gekomen bleek het nog een uur te duren voordat de bus zou komen, dus heb ik maar voor de taxi-motor gekozen, want ik had niet zo'n zin om met mijn gaarheid te moeten wachten. Door dit ritje knapte ik weer helemaal op, want hij had er flink tempo in, dus dit zorgde voor een lekker windje. Tijdens deze rit gebeurde het vaak genoeg dat mijn taxi-motor chauffeur ineens moest remmen, omdat er varkens, koeien of paarden de weg overstaken. Die lopen daar allemaal los rond! Alleen wel super mager allemaal... :( Maar halverwege de weg toen er helemaal geen dieren in beeld waren verminderde hij ook ineens flink wat vaart, dus ik dacht wat krijgen we nou?! Vroeg ie: hou je van apen? En hij wees naar een boom en verrek! Twee apen in een boom gewoon langs de weg! Dus hij even gestopt zodat ik een foto kon maken en toen gingen we weer verder totdat we bij finca Magdalena aankwamen. Finca Magdalena was mij aangeraden door een Duitse vrouw die ik had leren kennen in Costa Rica. Dit is een boederij die wordt gerund door een familie, maar ze bieden ook accommodatie. Dus voor $4 per nacht kon ik hier in een slaapzaal slapen. Het was simpel: het leek net een schuur met 10 bedden erin, maar een bed is een bed vind ik altijd. En er waren genoeg douches en wc's, gescheiden voor mannen en vrouwen die regelmatig schoon werden gemaakt. En dan hadden ze een keuken die vanaf 06:30 tot 21:00 geopend was, dus hier kon ik voor een paar $ per maaltijd eten. En het eten was echt super lekker. De kip bijvoorbeeld kwam van hun eigen land en uiteraard proefde je dat! Verder hadden ze rijstgerechten, pastas, soep en voor ontbijt fruit, pannekoekjes, flensjes, bonen met rijst, sapjes, koffie en ga zo maar door. Uiteindelijk heb ik $60 betaald voor drie overnachtingen, eten en drinken gedurende drie dagen (ontbijt, lunch en avondeten) én ik heb mijn kleding laten wassen. Bizar toch? Ometepe bestaat trouwens uit twee vulkanen: Concepción en Maderas, waarvan Concepción de grootste is, maar Maderas heeft de mooiste natuur. Dus was een mooi pluspunt dat Finca Magdalena praktisch naast Maderas ligt. En dan bestaat Ometepe natuurlijk uit veel strand (verrassend voor een eiland he :p), dus ik ben een dag naar het strand Santo Domingo geweest. Om hier te komen moest ik vanaf Magdalena een stoffige zandweg aflopen tot ik bij de geasfalteerde hoofdweg kwam en daar de bus pakken. Uiteindelijk kwam de bus een half uur later dan gepland. Ik stond er niet eens meer van te kijken joh. Eenmaal aangekomen op het strand waaide het heel hard dus niemand lag te zonnen. Dus ik heb bij een tentje liggen lezen en daar ook geluncht en aan het eind van de middag de bus terug gepakt. Toen ik terug liep naar Magdalena kwam ik kippen, varkens en paarden tegen die wederom allemaal los rondliepen. Op een gegeven moment kwam ik langs twee Duitse jongens en twee Franse meiden die naar een boom stonden te wijzen dus toen ik voorbij liep zeiden ze dat er brulapen in zaten. Dit groepje bleek ook in Magdalena te slapen dus samen terug gelopen. S'avonds aten we samen en bleek dat zij ook de vulkaan Maderas wilden beklimmen dus vroegen ze of ik met hun mee ging. De volgende ochtend begonnen we met deze hike en het viel echt in de categorie: hardcore hike! Ik was blij dat ik er al wat oefening op had zitten met andere vulkanen, want het was echt pittig. Het eerste uur was alles droog en dor en geen enkele beschutting waardoor het super heet was en we na een kwartier al liepen te zweten. Hierna kwam er steeds meer begroeiing, werden de bomen steeds hoger/groener/mooier, waardoor het gelukkig koeler werd, maar ook steeds vochtiger totdat we eenmaal echt in de blubber liepen! Hierbij moesten we ook over rotsen en boomstroken klauteren en als het echt te hoog of te stijl was moesten we ons aan twee takken omhoog trekken of hielpen we elkaar door een kontje of een hand te geven. Ja het was een hoog Indiana Jones gehalte :p En toen we op de top aankwamen troffen we geen krater of uitkijkpunt, maar een meer! Gewoon een meer bovenop een vulkaan, ik wist niet eens dat dat bestond! Overigens geen meer om in te zwemmen hoor, want het is een blubber bende dus een ander meisje wilde haar handen wassen in het meer en zakte vervolgens tot haar knieën in de blubber, oeps! Vervolgens weer de hele tocht naar beneden en je zou zeggen naar beneden is altijd makkelijker dan naar boven toch? Maar in dit geval was naar beneden stukken lastiger, omdat je dan vanzelf sneller gaat maar het was natuurlijk hartstikke glad vanwege die blubber overal, dus ik ben maar liefst 4 keer (!) onderuit gegaan! Nee ik maak geen grapje, serieus echt 4 keer! Klinkt trouwens dramatischer dan het was, want ik kwam steeds op mn billen terecht en vies was ik toch al, dus ja wat maakte het ook uit. Om 08:00 waren we vertrokken en om 17:00 waren we terug. Normaal gesproken is het in 7,5- 8 uur te doen, maar één van die Franse meisjes gleed ook weg, maar ging vervolgens door haar enkel, dus de terugweg ging niet zo snel. Ze zei steeds dat we alvast door mochten gaan, maar uiteraard hebben we dat niet gedaan! Samen de vulkaan op, samen de vulkaan af! Toen we terugkwamen waren we helemaal kapot, dus was het douchen, schoenen schoonmaken, eten en om 21:30 lagen we in bed! S'nachts hoorden we altijd de brulapen en deze nacht hoorden we een bonk op het dak: zaten die apen gewoon op ons dak! 

San Juan del Sur 
Na Ometepe ben ik doorgereisd naar San Juan del Sur (een klein plaatsje aan de pacifische kust). Toen ik het eiland af ging had ik deze keer een grotere boot die heel soepeltjes over het water ging (gelukkig!). S'middags kwam ik aan, want het was maar vier uur reizen alles bij elkaar, dus lekker rondgelopen en savonds ben ik met een Duits meisje uit mijn hostel (Claudia) vis wezen eten. Zij sprak mij aan omdat zij mij herkende van het hostel in Granada. Moet ik misschien nog even uitleggen trouwens: ik had twee weken bij het gastgezin geboekt voor tijdens het vrijwilligerswerk, maar aangezien ik het weekend na mijn vrijwilligerswerk nog wilde blijven in Granada ben ik voor de laatste twee nachten verhuisd naar een hostel. Ik had ook bij kunnen boeken bij het gastgezin, maar ik was wel weer toe aan het hostel-leven (dat bevalt gewoon heel goed!), en Claudia zat toen dus blijkbaar ook in dat hostel en herkende mij. Vervolgens besloten om de volgende dag in de middag een tour te doen naar twee stranden ten zuiden van San Juan del Sur. Zo had ik s'ochtends nog tijd om naar het uitkijkpunt te gaan in San Juan del Sur (Claudia had dit al gedaan). Om daar te komen moest ik het strand aflopen, vervolgens een riviertje oversteken en dan zouden er bordjes staan met de juiste richting. Maar toen ik aankwam bij het riviertje zaten daar allemaal jongens die mij allemaal aanstaarden. Nu was ik dat aanstaren inmiddels al wel gewend, want blond is hier toch wel behoorlijk interessant, maar dit was net iets te veel en er waren nog nauwelijks mensen op het strand, dus toen ben ik maar terug gegaan. Misschien overdreven, maar het voelde gewoon niet prettig en ik denk dat het in dit soort situaties slim is om naar je intuïtie te luisteren. Plan B had ik overigens binnen no-time bedacht: lekker kopje koffie drinken en een nieuwe bikini scoren! Hoppa! (jullie dachten vast al: wanneer komt het shop-gedeelte? :p). En s'middags was het tijd voor de tour. Naast Claudia en ik waren nog acht andere mensen die mee gingen, waaronder een meisje die ik had leren kennen aan de carribische kust van Costa Rica! It's a small world after all ;) De stranden waar we heen gingen waren vrij afgelegen dus naast ons waren er nog maar een paar andere mensen, dus was bijna een privéstrand. Op het tweede strand bekeken we de zonsondergang en maakten de jongens van de tour een kampvuur en gingen daar pakketjes met vis en groente op. Iedereen zat dus op handdoeken rondom het kampvuur te genieten van het eten (en van een drankje uiteraard). Eenmaal teruggekomen in San Juan del Sur zat de stemming er goed in, dus met z'n zesen besloten om nog te gaan stappen. Dit ging als volgt: oke jongens over 40 minuten hier verzamelen! Dat wil zeggen: iedereen naar zn eigen hostel, douchen, omkleden en weer terug. Maar geen enkel probleem joh, ik had zelfs tijd over! Dat is het voordeel van een beperkte garderobe, geen makeup en haar dat na tien minuten buiten lopen droog is, scheelt zeeën van tijd ;) Het stapclubje bestond uit een Zweeds meisje, Amerikaanse jongen, Claudia en een stel waarvan hij (Diego) uit Ecuador komt en zij (Amy) uit Amerika maar ze wonen inmiddels samen in Costa Rica. Diego was toevallig ook jarig die dag dus des te meer reden voor een feestje! De volgende ochtend heb ik dan ook de ware functie van gallo pinto (rijst met bonen) ontdekt: het geeft je echt een boost als je brak bent! Haha! Na het ontbijt gingen Claudia, Diego, Amy en ik naar Playa Madera (ten noorden van San Juan del Sur). Playa Madera is echt een surfers walhalla, dus tijdens het zonnen en zwemmen konden we mooi genieten van alle vette trucs die werden uitgehaald. En s'avonds wederom vis (calamares) gegeten, jummie. 

León 
Na de relaxte stranddagen ben ik naar León gereisd, dat in het noord-westen van Nicaragua ligt en wat ongeveer vijf uur duurde om er te komen. León valt in het zogenaamde malariagebied, dus een dag voordat ik hierheen ging begon ik met pillen slikken. Voor mijn vertrek was ik toevallig langs de homeopathe geweest en van haar homeopathische malariapillen gekregen. Deze hoef je maar drie dagen na te slikken zodra je het gebied uit bent i.p.v. drie weken zoals de "gewone" malariapillen. En ik was er extra blij mee dat ik deze had want anders had ik drie weken moeten naslikken voor maar drie dagen... Mijn plan was om langer in León te blijven, maar eerlijk gezegd viel het me een beetje tegen... In veel reisgidsen staat namelijk dat León zoveel mooier is dan Granada, dus misschien waren mijn verwachtingen ook wel te hoog, aangezien ik ondertussen behoorlijk fan ben van Granada :D En León heeft ook zeker hele mooie gebouwen! En maar liefst een stuk of zes kerken en een kathedraal dus daar ligt het zeker niet aan! Ik vond de sfeer alleen tegenvallen, maar dat is mijn persoonlijke smaak natuurlijk. Wat wel heel vet was, was het vulkaan boarden! Net zoals ziplining in Costa Rica zo stond vulkaan boarden in Nicaragua ook al op mijn lijstje. Dit ging als volgt: eerst een hike van een uur om de vulkaan (Cerro Negro) op te komen (terwijl je dat board met je mee zeult), tijd om wat foto's te maken van de krater en vervolgens met het board/ plank naar beneden! Aan de plank zat een koord waar je je aan vast moest houden en je voeten moesten buiten de plank zodat je daar de snelheid mee kon bepalen. Het ging super snel, echt heel vet! Onze gids maakte foto's van ons allemaal, dus dit heeft mooie plaatjes opgeleverd :) Gaaf pak he :p 

Granadaaaaaa 
Eenmaal besloten om mijn verblijf in León in te korten en met het besef dat dit avontuur bijna op zn eind liep, hoefde ik niet lang na te denken waar ik deze laatste dagen wilde doorbrengen: Granadaaaaa!! Of zoals de jongens in de expresso-busjes naar de dierentuin altijd zeiden: Granagranagranagranadaaaaa :p Maar dat even tussendoor ;) Om mezelf wat tijd te besparen koos ik ervoor om met een shuttle van León naar Granada te reizen. Met een shuttle wordt je opgehaald bij je hostel en vervolgens afgezet bij het hostel van je nieuwe bestemming en hierdoor duurde de reis dus maar drie uur. Super grappig dat in Nederland drie uur reizen altijd heel lang klinkt en als ik hier een reistijd lees van 3 of 5 uur denk ik: oh dat valt mee :p Maar ik dwaal weer af! In Granada heb ik lekker rondgelopen, aantal keer afgesproken met Frederique, Sanne en Dominik (Nederlandse meisjes en Zwitserse jongen die daar nog steeds Spaanse les volgden), een dag doorgebracht bij Laguna (meer) de Apoyo en nog even bij mijn gastgezin binnen gelopen om echt afscheid te nemen. 

Terugreis Costa Rica 
Vanochtend was het dan tijd om Nicaragua te verlaten. En zoals ik in de vorige blog al zei ging ik de grensovergang dit keer ietsje anders doen :p Deze keer koos ik er voor om het niet zelf te doen, maar om met de chille Ticabus te gaan. Ik moest om 06:30 aanwezig zijn bij de bushalte en na het inladen van alle mensen en bagage vertrokken we om 07:00 naar San José, Costa Rica. Ticabus is zo'n grote bus met zachte stoelen en airconditioning waarbij iedereen een vaste zitplaats heeft. Na een kwartiertje rijden kwam er een man langs om alle paspoorten op te halen, moesten we een aantal formulieren invullen en hem $4 geven voor de oversteek. Na ongeveer 2,5 uur kwamen we aan bij de grensovergang waar we een half uurtje uit de bus mochten. Na dit half uur kwam die man weer terug met de stapel paspoorten en konden we weer in de bus. Wel meteen even gecheckt of er inderdaad een stempel in mijn paspoort stond, want ik had een verhaal van iemand gehoord waarbij ze zijn stempel vergeten waren en toen kon ie mooi weer terug... (en daar zat An uiteraard niet op te wachten). Na tien minuten moesten we er weer uit, dit keer met onze bagage en in een rij gaan staan, maar alleen de mensen uit onze bus waren er dus dit ging lekker snel. Hierna moest de bagage nog door een scanner. Hier stond ik wel van te kijken, want toen ik Nicaragua binnen kwam heeft niemand omgekeken naar mijn bagage... Toen konden we de bus weer in en was ik dus weer terug in Costa Rica. Uiteindelijk was ik om 16:30 in mijn hostel in San José. Een hele lange dag dus, maar ik hoefde niet na te denken over het switchen van bussen, door de airco had ik het niet super heet en ik kon een tukje doen. Het is hier in San José trouwens echt weer stukken frisser. Misschien maar goed ook, dan heb ik een betere overgang met NL. De rest van deze avond is het relaxen geblazen. En morgen wordt ik om 12:30 opgehaald en naar het vliegveld gebracht (zit inbegrepen in de prijs die ik heb betaald voor het vrijwilligerswerk) en mijn vlucht gaat vervolgens om 15:30, zodat ik zondag rond 12:30 op schiphol ben. Dat wil zeggen: als ik deze keer geen vertraging heb :p Fingers crossed dus!

Nou dat was um dan, de laatste blog! Hoop dat jullie het weer leuk vonden om te lezen. En dan zou ik zeggen: Pura vida! En tot snel weer allemaal! 

Saludos, 

An